We zijn een icoon kwijt. Afgelopen zondag overleed Malcolm-Jamal Warner op 54-jarige leeftijd.
Hij werd bekend als Theo Huxtable in The Cosby Show, maar hij was zoveel meer dan die slimme, grappige tiener uit een van de meest invloedrijke sitcoms aller tijden.
Warner was een kunstenaar, activist, muzikant en regisseur en vooral een krachtig geluid binnen de zwarte gemeenschap.
Zijn doorbraak kwam jong, maar hij liet zich nooit vastpinnen op één rol. Na The Cosby Show speelde hij in series als Malcolm & Eddie, The Resident, Sons of Anarchy en The People v. O.J. Simpson. Hij koos zijn rollen zorgvuldig en stond bekend om zijn rustige intensiteit een acteur die meer zei met een blik dan anderen met een hele monoloog.
Warner zat niet alleen voor de camera. Hij regisseerde afleveringen van bekende series als All That, Keenan & Kel en zijn eigen shows. Hij begreep het vak van binnen en van buiten en wist hoe hij zwarte verhalen met nuance moest vertellen, zonder clichés.
Naast acteren vond hij zijn stem in muziek en spoken word. Zijn albums vaak jazz-geïnspireerd droegen maatschappelijke thema’s en persoonlijke verhalen. In 2015 werd zijn album Selfless genomineerd voor een Grammy. Een artiest met iets te zeggen én een unieke sound.
Malcolm-Jamal Warner was nooit de schreeuwerige activist, maar zijn werk, interviews en keuzes ademde trots en bewustzijn. Hij stond voor representatie, voor het laten zien van zwarte complexiteit, liefde, struggles en schoonheid zonder excuses. Veel zwarte jongeren, zeker in de jaren ’80 en ’90, zagen in hem voor het eerst een jongere op tv die op hen leek, met gevoel en intelligentie.
We nemen afscheid van een man die met stijl, diepgang en toewijding zijn stempel drukte op film, televisie en muziek. Malcolm-Jamal Warner liet ons niet alleen lachen, maar ook nadenken. En vooral: hij liet ons zien dat zwarte mannelijkheid zacht, krachtig én creatief kan zijn.
